trampolina

Czytam teks "Usmiechaj sie, bo jutro mozesz stracic zeby" (z blogu death_world:) i usmiechajac sie :) czytam go kolokaterce. A ona z oznaka stysfakcji mowi nie znasz tego? ja to znam i usmiech z tego powodu jakby zachowuje dla siebie. Jest lepsza bo wie cos czego ja nie wiem, bo wiedziala cos wczesniej niz ja. Do cholery czy o to chodzi? I co zrobic gdy ludzie nie chca sie dzielic? Co zrobic gdy ja nie potrafie? Wiem, ze od kolezanki z mieszkania duzo nie chce sie spodziewac, bo boje sie zawiesc, wole juz byc wymagajaca od siebie, ale nie chce sie czuc lepsza do cholery (dlaczego tyle we mnie zla i braku zaufania?!nie wiem). A w tym wszystkim chodzi mi o wlasnosc. Zawsze szukalam . Cos bardzo mojego w co by mozna bylo uwierzyc. Cos co poczuje, zainteresuje. Maly grom z jasnego nieba. Poprosze Boze, choc raz w zyciu. Im bardziej szukalam tym wiecej znajdywalam. Cos niby bez czyjejs rady i wplywu. Ale potem okazuje sie, ze nic tak na prawde moje nie jest wiec moge szukac i kochac tylko rzeczy, sprawy, ludzi tymczasowo "moje". Bo moze nie chodzi o te rzeczy, ale o to by moc kochac, czuc czy przezywac zycie. I wtedy potrzeba jednie wybrac. Najlepiej zgodnie z tym kim sie jest na ziemi, jak nas ukszaltowal, swiat, przypadek, inni ludzie, ja sama, swiadomie i mniej. Ale tez majac swiadomosc, ze to takze ja siei urabiam, moge zmienic siebie, tak samo jak do tej pory (moze mniej swiadomie) jakos tworzylam swoje zycie, tak moge jes przeksztalcac dalej. I jesli sie chce mozna byc kims innym niz dotychczasowe tendencje na to pozwalaly (jesli patrzy sie z punktu widzenia kogos kto nic na prawde wlasnego tu nie ma), choc zawsze jest cos nieswiadomego, co ogranicza pole widzenia.

Ale wracajac do kolezanki, to wiem, ze to dlatego, ze wydaje sie, ze malo ma. Wiec trzeba bronic wtedy kazde swojej wlasnosci. Jeszcze w to nie wierze, ale z dawaniem, dzieleniem chyba na prawde jest tak, ze im bardziej sie dzielisz tym bardziej masz, lub tym wiecej tego jest. 

I to nie jest moja prawda, ona po prostu jest.

By sluchac. By znac to co wychodzi. A poznanie jest ograniczone, choc ta prawda jest nieprzyjemna. Strasznie  nieprzyjemna: Nie moge kogos idealizowac i udawac, ze wady nie ma lub wada wada nie jest. Wtedy widze go w kawalkach i tylko te piekne kawali "kocham". Ale tak bylo bezpiecznie, tak bylo latwiej sobie pozwolic na "kochanie". A milosc prawdziwa podobno wszystkiego sie spodziewa. Ale, zeby kogos kochac i nie udawac,ze jest kenem, Dalaj Lama czy Lenardem Di Caprio to zrodlem sily i milosci nie moze byc ten ktos chyba.

Sluchac, to nie oceniac po kryjomu. Ale sledzic slowa i ni skupiac sie na tym, zeby pokazac, ze sie kogos slucha, ale sluchac. Nie uzywac sprytnych wytrychow, by ktos myslal, ze sie slucha liczac na odplate. Ale o tym wiesz lepiej ty na przyklad. Wiesz lepiej lub wiesz cos czego ja nie wiem. Cos innego niz juz znam. Wydaje sie, ze to cos lepszego, ale codzi o to, ze wiesz cos jakas czesc, ktorej nie znam na przyklad jeszcze i dlatego moge uprawdziwic wlasne pojecie swiata dzieki twojemu kawalkowi prawdy. W ten sposob wszystko czego nie znam jest wazne. Zaryzykowac sluchanie. Gdzies tam musi byc milosc.

Jak mozna zaufac ludziom? Jak ich kochac, ale nie nie wpasc w kolko wzajemnej adoracji? Jak lubiec siebie i nie wpasc ze strachu w samouwielbienie? Jak niepotrzebowac potwierdzenia, gdy zaryzykuje sie wlasne zycie zyc? Jak i czy pogodzic sie z tym, ze ktos z kogo bierzesz przyklad nie pochwala mojego zacowania, a ja mysle, ze na razie inaczej nie umie? Jak nie potrzebowac dsperacko pochwal i oklaskow? Jak zyc i dac zyc innym? Dlaczego tyle pytan? CZy odpowiadajac na nie sama nie zamne sie we wlasnym samoutwierdzaniu?

Jak zyc by byla milosc i wolnosc i prawda jednoczesnie?

Wiem dobrze, ze dlugo bylam uzalezniona od tego by zwracac na siebie uwage. To byla chyba forma milosci, w ktora wierzylam, ze moze mnie dotyczyc. Oczywiscie, nie bylo tak prosto. To musialo byc cos co jest ciagle, trwale, zarazem silne i glebokie a jednoczesnie oddalone (zeby uwzglednialo element "wolnosci" czy "niezaleznosci" pozornej). Musialo byc z wlasnej woli ludzi (czyli bez widocznych dowodow namanipulacje chyba) i musialo byc pozytywne. Jak mozna t zdobyc? Trzeba byc malym zdesperowanym akrobata. Mozna byc obiektem zazdrosci , trzeba sprawiac wrazenie kogos kto wie lub widzi to co innym jest potrzebne a akurat niedostepne. Czasem zaprzeczalam wszystkiemu bym tylko ja miala racje. Ta racja byla jakas forma gwarancji milosci innych chyba. I to wtedy slowo milosc dla mnie nie istnialo (jako cos co na prawde jest mozliwe). Zeby byc obiektem takiej platonicznej i niby wolnej milosci trzeba byc troche wszystkim i niczym, cma, ktora zostawia po sobie kuszacy ub prynajmniej zsklaniajacy do zainteresowania powiew czegos "fajnego" tajmniczego, niedostepnego (tylko czasem nikt nie wie o tym, ze niedostepnego rowniez dl tej cmy). To jest jak gonienie za krancem czegos czego poczatek ma sie przy boku, przed oczami. Tyle, ze sie nie widzi. Oglaszam, ze niby juz widze, a moze prwda jest, ze widzeic nie chce, bo juz nie jestem taka niezbedna, taka niedoscigniona, jestem mniejsza, moze sama? Jeszcze zdarza sie mi ratowac patosem czy teoriami z dorobionymi dowodami. To co ja daje musi byc na niebiansko wysokim poziomie, a staje sie powoli banalne. Widze jak staje sie karykatura samej iebie, tak jakbym siebie przerosla i zgubila droge prawdziwsza. Widze ja ale jest jakas biedna i zaniedbana, nie chce sie do niej przyznac. Znacznie lepiej wygladaja maski, wrazenia, ale one sa niezywe. CZasem sie oklauje, ze moze mnie nie stac na prawde, ze moze nie mam odwagi, lub sie boje, ze ma nademna wladze ktos inny. Najgorsze ze w tym dopracowywaniu masek mam odpowiedz na wszystko, zeby sie obronic. Mam tez odpowiedz na to, zeby nie kochac, zeby nie wierzyc w nic. Ale czuje naszczescie czasem, ze te obronne mury wcale nie usza byc podstawa do teo, zeby niewierzyc, nie kochac, bo ilosc pochodzi chyba nieco z innego swiata. Boze ja w takie bajki kiedys nie wierzylam. Bo w nic nie potrafilam wierzyc, bo chcialam zeby we mnie ktos uwierzyl. Lub chcialam uwierzyc jedynie w cos na prawde prawdziwego. Kiedy bylam jedynie na zewnatrz tego, potrafilam zauwazac zewnetrzne objawy. To tak jakby  sie bylo nazewnatrz slow. Po drugiej stronie. Tak jak dziecko, ktore nierozumie znaczenia slow od strony tego, ktory do zycia ich potzrebuje. Moze jeszcze staram sie sprawic wrazenie, ze to ja tylko mam najprawdziwsza wersje milosci czy prwdy a chodzi jedynie o to w jak duzej ilosci jezykow potrafi sie ja opisac i z jak duzej ilosci symboli chce sie ja znalesc. Chyba na pewno? Prosze o odpowiedz?...